En 1939, Pablo Neruda viaxou ata París para desempeñarse como cónsul para a inmigración española. O presidente, recentemente electo, Pedro Aguirre Cerda, aceptou que Pablo Neruda presidise a misión en favor dos refuxiados españois detidos nos campos de concentración do sur de Francia: "Sí, tráigame milleiros de españois. Temos traballo para todos. Tráigame mariñeiros, tráigame vascos, casteláns, extremeños"("Tráigame millares de españoles", Las últimas noticias, 13 de agosto, 1995).
En compañía de Rafael Alberti, Pablo Neruda contratou un vello barco de carga francés que habitualmente cubría o traxecto de Marsella ás costas de África, cunha tripulación non superior aos dezasete mariños.
O barco chamábase Winnipeg, que era un fermoso barco vello, con esa dignidade que dan os sete mares o longo do tempo....
Dos lugares máis recónditos, chegaban cartas solicitando ser incluídos. A maioría foron aceptadas, tal como descríbeo Pablo Neruda nas súas memorias:
"Os meus colaboradores, secretarios, cónsules, amigos, ao longo das mesas, eran unha especie de tribunal do purgatorio. E eu, por primeira vez e última vez, debo parecer Júpiter aos emigrados. Eu decretaba o último Sí ou o último Non. Pero eu son máis Sí que Non, de modo que sempre dixen Sí"(Confieso que he vivido, Barcelona, Editorial Argos Vergara S.A., 1980).
No hay comentarios:
Publicar un comentario